Telefonları sevmem, çalan kapıları açmam, tek başıma alışverişe gitmeyi sevmem, dışarı çıkmayı sevmem, ana kuzusuyum, insanlardan korkuyorum, tanımadığım insanların yanında kendimi huzursuz hissederim, sosyofobiğim ben. Anne ve babamdan yardım almak için çok yaşlı, Norveç Hükümetinden yardım almak içinse çok yabancıyım. Bir dönem şair olduğumu da düşünmüştüm. Bu filmi sevmemem için hiç bir neden yok ve daha fazla saçmalamamam için de. O zaman artık yazmasam iyi olur.
3 comments:
nasıl ki bu film neslihan? merakımı celbetti, noluyo?
(veronik'in de ne güzelmiş:))
bu film çok güzel gökçecimm. bu resimdeki iki insan sosyofobik. topluma ayak uyduramıyolar pek. hafiften deli de diyebiliriz. Norveç hükümeti bu tip insanları böyle rehabilitasyon merkezlerinde toplayıp sonra içlerinden daha iyi durumda olanlarına ev veriyo. işte bu ikisine de yani elling(yukarda olan) ve kell bjarne'e de(aşağdaki :) birlikte yaşamaları için bir ev veriliyo. sonrası bunnarın sosyal yaşama ayak uydurmaya çalışma maceraları. ama çok tatlı ayrıntılar var. hem duygusal hem kommük tavsiyeler ederim.
veronikimi beğendin mü gerçekten? teşekkür ederim. tanımayanlar beni veronik sansın :P
ayrıca ben bir nevi elling olabilirim.
Post a Comment